Υπεύθυνος Εκκλησίας
Βενέρης Γιώργος
«Μόνο με πίστη»
Από τη στιγμή που ένας άνθρωπος γίνεται του Κυρίου ένας νέος δρόμος ανοίγεται μπροστά του: «Γι' αυτό, αν κάποιος είναι εν Χριστώ, είναικαινούργιο κτίσμα· τα αρχαία πέ-ρασαν, ιδού, τα πάντα έγιναν νέα».(Β ́ Κορ. 5:17). Ένας δρόμος που μπορείς να τον περπατήσεις μόνο με έναν τρόπο, μιας και είναι ο μοναδι-κός που ευαρεστεί τον Πατέρα Θεό! Η ΠΙΣΤΗ! «...άνευ δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν» (Εβραίους ιβ:6).Τύχη, αναποδιές, κακές συγκυρίες, δεν υπάρχουν για το παιδί του Θεού. Τα πάντα στη ζωή του (οικογένεια, εργα-σία, υγεία) μπαίνουν κάτω από το μι-κροσκόπιο του Πνεύματος του Αγίου και συνεργούν πάντα εις το αγαθό σ' αυτόν που αγαπάει τον Θεόν και μένει έως τέλους ΠΙΣΤΟΣ! Στο βιβλίο Β ́ Βασιλέων, δ ́ κεφάλαιο, διαβάζουμε για μια γυναίκα Σουναμίτι-δα που πέθανε το μονάκριβο παιδί της. «Και λαβών αυτό, έφερεν αυτό προς την μητέρα αυτού, και εκάθησεν επί των γονάτων αυτής μέχρι μεσημ-βρίας και απέθανε. Και ανέβη και επλαγίασεν αυτό επί της κλίνης του ανθρώπου του Θεού, και έκλεισε την θύραν επάνωθεν αυτού και εξήλθε». Ο Θεός επέτρεψε να χάσει το μόνο παι-δί που είχε. Πώς έπρεπε να αντιδράσει; Σ' ένα δωμάτιο στο επάνω πάτωμα του σπιτιού της φιλοξενούσε τον Ελισσαιέ τον προφήτη του Θεού. Γι' αυτήν δεν ήταν ένα απλό δωμάτιο. 'Ήταν ο άγιος χώρος της παρουσίας του Θεού! Πήρε λοιπόν το παιδί στα χέρια της, ανέβη-κε, και «επλάγιασε αυτό στο κρεβάτι του ανθρώπου του Θεού». Αυτή είναι μια πράξη παραχώρησης του προβλή-ματος μας στο Κύριο! «Κύριε, Εσύ γνωρίζεις. «Αναθέτω σε σένα το πρό-βλημα μου και ελπίζω ότι θα ενεργή-σεις» (Ψαλμ. λζ ́). Δεν είναι εύκολο. Στη πραγματικότητα είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγμα-τα που καλείται ο πιστός του Κυρίου να κάμει. Φέρνεις το πρόβλημα στον Κύριο και το αφήνεις εκεί! Η ιστορία όμως δε σταματά εδώ, συνεχίζει: «και έκλεισε τη θύρα επάνωθεν αυτού και εξήλ-θε...». Ο μεγάλος πειρασμός για όλους μας είναι το κλείσιμο της πόρτας. «Ναι, ακουμπώ το πρόβλημα, την αδυναμία μου στον Κύριο αλλά θέλω η πόρτα να είναι ανοιχτή. Δε θέλω να χάσω την όψη του παιδιού, θέλω να το παρακολουθώ, να έχω κάποιον έλεγχο, νομίζοντας πως η παρουσία μου είναι αναγκαία. Η λύση στο πρόβλημα«Και ότε εισήλθεν ο Ελισσαιέ εις την οικίαν, ιδού το παιδίον νεκρόν, πλαγιασμένον επί της κλίνης αυτού. Εισήλθε λοιπόν, και έκλεισε την θύ-ραν όπισθεν των δύο αυτών και προ-σηυχήθη εις τον Κύριον... Και εκά-λεσεν αυτήν, και ότε εισήλθε προς αυτόν είπε: Λάβε τον υιόν σου. Και εκείνη εισήλθε και έπεσεν εις τους πόδας αυτού και προσεκύνησεν έως εδάφους και εσήκωσεν τον υιόν αυ-τής και εξήλθε» (Β ́ Βασ. δ:32-33,36-37). Το παιδί αναστήθηκε, ο Θεός που ανασταίνει νεκρούς, έδωσε το παιδί στη μητέρα του. «Διά πίστεως... έλα-βον γυναίκες τους νεκρούς αυτών αναστηθέντας» (Εβρ. ια:35).Χρειάζεται πίστη για να κλείσουμε τη πόρτα. Χρειάζεται πίστη για να τη διατηρήσουμε κλειστή! Πίστη, εμπι-στοσύνη στο Κύριο να παραδώσω κάτι από τα δικά μου χέρια στα δικά Του και να περιμένω τι ΑΥΤΟΣ τελικά θα κά-νει. Όσο πιο κοντά είμαι με τον Κύριο τόσο πιο πολύ Τον γνωρίζω. 'Όσο πιο πολύ Τον γνωρίζω τόσο πιο πολύ Τον αγαπώ. Όσο πιο πολύ Τον αγαπώ τόσο πιο πολύ Τον εμπιστεύομαι! Μόνο έτσι μπορώ να κλείσω τη πόρτα μένοντας ήσυχος πως ο Κύριος είναι «ικανός να κάνει περισσότερα απ' όσα ζητούμε ή νοούμε...» (Εφ. 3:20).